Vandaag is er in ons (fluister)huis een lange, vrouw met een lief gezicht; Thea.

 

Ze heeft zin in haar regressiesessie, maar zegt het ook spannend te vinden.

Ik reken haar creatiewiel uit. Ze heeft twee 11-en. De 11 staat voor meesterschap.

 

Ik vraag haar wat de ingang van de sessies is; waar wil je mee naar huis rijden wat je op de heenweg niet had?

Ze wil iets in haar relatie met eten onder ogen zien en ze wil iets met het thema je klein voelen of groot voelen.

 

Ook begint ze uitgebreid te vertellen over de rode draden die zij door haar familielijn ziet.

Ze ziet in voorgaande generaties aan haar vaders kan vervormingen in het lichaam.

 

Of juist heel groot, of juist heel klein, of juist met een bolle borst of ingevallen borst en dergelijke.

Alsof niemand echt ten volle in zijn potentieel staat, omdat ze allemaal wat mankeren waardoor ze niet naar voren stappen.

 

Ze vertelt dat zij dat heeft vanwege haar lengte.

Ze weet dat dit stuk komt vanuit het energieveld schuld.

 

Haar voorvader was immers lid van de NSB, zo concludeert ze.

Hij zegt dat er daardoor ook twee kinderen overleden.

 

De schuld wordt doorgegeven.

Ik vertel haar dat ik in de rode draad die ze met mij deelt en dus voor zichzelf al heeft uitgestippeld haar meesterschap zie:

 

Ze weet het allemaal.

Ze snapt het allemaal.

 

Ik vertel haar dat de wereld dat van haar nodig heeft.

Of eigenlijk bedoel ik; dat de mensheid dat van haar nodig heeft.

 

Zij vindt het heel normaal dat ze dat allemaal ziet.

En dat snap ik 100%, want als je twee 11-en in je wiel hebt, dan vind je dat ook heel normaal.

 

Maar dat is niet normaal.

Het is haar unieke medicinale kracht.

 

Ik zeg; “Dat is jouw unieke creatiekracht waarmee jij in het hier en nu een andere realiteit kan manifesteren voor jezelf maar ook voor heel veel andere mensen.”

Aho, dit kwartje valt en dan zijn we nog niet eens begonnen.

 

Thea gaat liggen op de bank.

Ik zie aan haar lichaamshouding dat ze goed ligt.

 

Ze is er klaar voor.

We raken vrij snel via haar in gesprek met haar overleden vader.

 

Hij doet een opvallende uitspraak over zijn eigen dood:

“Ik ben verbaasd over de kracht die ik heb gebruikt om mijn leven te beëindigen”

 

Het voelde als zelfmoord vertelde hij.

Hij vertelt dat hij dacht; ik wil niet meer.

 

En voor dat hij het goed en wel beseft stond hij buiten zijn lichaam.

Het was voor de mensen die achter bleven een natuurlijke dood, maar hijzelf leerde er door zijn creatiekracht kennen.

 

Een beetje laat, dus spijt speelt overweldigd hem met tranen.

Als hij deze kracht in zijn leven gebruikt had, hoe anders was het dan geweest.

 

“Ik kreeg de kans niet.

Ik deed alleen maar wat er verwacht werd.

Het keerpunt daarin werd direct mijn dood.

Thea betekent daarin nu heel veel voor me.

Ik moedig haar aan omdat ik zie dat ze verwezenlijkt wat ik niet heb gedaan.

Ik wil invloed op haar uitoefenen.

Ik wil haar in haar kracht zien.

Ze heeft de moed om verantwoordelijkheid te nemen.”

 

Hij blijkt in zijn leven nauwelijks verantwoordelijkheid te hebben genomen.

 

Eerst was hij kind en daarna was zijn vrouw verantwoordelijk voor zijn leven.

Zij had het inzicht dat hij te korten had waarin in zij voorzag.

 

Ze (de moeder van Thea) wilde een beweging maken door zich meer op zichzelf te focussen en in haar eigen tekorten te voorzien.

 

“Er is zo ontzettend veel tekort. In alles is tekort.

Mijn eigen vader (de opa van Thea) betrapte me een keer in de schuur.

Ik had een pannenkoek verstopt.

Die had ik verstopt omdat ik de structuur er van echt niet fijn vond.

Ik kreeg het niet weg.

Mijn vader was boos. Heel boos.

Ik was het eten niet waard.

Mijn vader schreeuwde; dat hij er voor krom ligt.”

 

De boodschap was dat het niet te verteren was dat hij eten verstopte.

 

De daad van eigenheid bleek een blok in de maag te worden.

Een blok zo hard als steen.

Dit blok is altijd voelbaar in het lijf van papa en later ook voelbaar in het lijf van Thea. Het maakt voor

Thea veel duidelijk in relatie tot eten. 

 

Net voor zijn dood (de dood van de papa van Thea) moest hij een daad van eigenheid doen.

Zijn vrouw vroeg het indirect van hem door zich meer op zichzelf te focussen.

 

Het blok zo hard als steen weerhield hem.

Hij hield daar in zichzelf tegenaan.

 

Hij ervaarde dat hij dat niet kon.

Te kil en te pijnlijk.

 

Direct werd daarin de link naar twee broers van hem (papa Thea) gelegd die overleden waren.

Het blijkt dat vader van vader (die boos werd om de pannenkoek) ook een daad van eigenheid had gedaan.

 

Namelijk lid worden van de NSB.

In zijn ogen heeft dit als gevolg gehad dat twee van zijn zoons zijn overleden (de broers van Thea’s vader).

 

Lid worden van de NSB leek een overwinning.

Het leek een daad van eigenheid. 

Het leek een moment waarop zelf de verantwoordelijkheid werd genomen.

 

Er werd in een kracht gestapt werd, wan keuzes maken en jezelf daarmee laten zien.

De vrouw was eindelijk trots op haar man.

 

Al het gesprek zou voorbij zijn en ze zouden het beter krijgen.

Maar het was het startpunt van het allerergste; dood en nog meer gebrek.

 

Een oneindige zoektocht naar genoeg.

Een overtuiging dat iedere daad van eigenheid tot nog meer gebrek leidt.

 

We zoomen meer in op de NSB.

Hoe goed de propaganda machine werkte.

 

“Het was een goed verhaal.

Het was aantrekkelijk.

Het bood een focus op een beter leven.”

 

Het werkte in op de goedheid van opa.

 

Opa wilde zich ergens vanuit zijn goedheid op focussen, maar het bleek het verkeerde te zijn.

Thea snapt de link naar haar relatie met eten en het terughouden van haar meesterschap.

 

Kwartjes vallen.

Vele tranen rollen over haar wangen.

 

We maken een verbinding met het sterfproces van de vader van Thea.

Hij ervoer heel duidelijk zelf voor de dood te kiezen.

 

Het besef komt dat ook de twee overleden boers (de broers van Thea’s vader) daar zelf in hun eigen dood vanuit hun eigen creatiekracht ook een keus en een verantwoordelijkheid in hebben gehad.

De pijn in haar buik verandert naar warmte en zachtheid in haar buik.

 

Haar meesterschap daalt in Thea’s eigen vlees in.

Ze kende deze samenhang ergens al.

 

Het geeft bevestiging van haar verbinding met het wetende veld.

Het geeft verbinding met bron – energie (God). 

Thea voelt duidelijk dat als je vanuit dat energieveld leeft en communiceert er geen gebrek is. 

Haar meesterschap mag er zijn.

 

Ze hoeft ook niet langer schuld te dragen. Ze mag er zijn.

Ze gaat in deze sessie door drie lagen heen:

 

Ten eerste, de toeschouwersrol,

Ten tweede, het slachtofferschap, 

Ten derde, het daderschap,

 

Door door deze drie lagen heen te bewegen gaat ze de dramadriehoek voorbij.

 

Ze zet een stevige stap op het pad van de held.

Zo bij mij op de bank.

 

Ik, Loes voel me dankbaar voor mijn medicinale kracht en mijn taak hier op aarde.

Thea, Ik voel me dankbaar voor jouw vertrouwen in mij. Liefs Loes

 

Reactie van Thea later in de mail:

Dank loes, wat een prachtig verhaal.

Zo trots dat dit de mijne is.

Delen is voor mij OK en…

Mezelf zichtbaar maken daar kom ik in de jaartraining op terug.

Zo mooi hoe dat bij jou op zijn plek viel.

Liefs